نحوۀ انشعاب گیری

همانطور که می دانید برای گرفتن انشعاب از یک لوله راههای گوناگونی وجود دارد که از آن جمله می توان به این موارد اشاره کرد: استفاده از سه راهی، استفاده از oletها و راه سوم یعنی سوراخ کردن لوله اصلی و جوش دادن مستقیم لولۀ انشعابی به آن (pipe to pipe یا fabricated branch) که می تواند همراه با تقویت کننده باشد یا نباشد.

اما سوال اینجاست که موارد استفاده از هر کدام از اینها کجاست؟ این سوال را از دو دیدگاه می توان پاسخ داد؛ دیدگاه فنی و دیدگاه اقتصادی. مسلماً طراح باید حداقلی از ایمنی را در طرح هایی که در دست طراحی دارد رعایت کند، اما ایمن ترین راه همیشه بهترین راه نیست. مثلاً اگر دو گزینۀ مختلف، حداقل ایمنی لازم را تامین کنند و یکی ارزان تر تمام شود، طراح موظف است راه ارزانتر را برگزیند. هدفم از پیش کشیدن این سوال این بود که در جاهایی که استفاده از گزینۀ اتصال مستقیم لوله ها (pipe to pipe) از لحاظ فنی مجاز باشد، به دلیل ارزانتر بودن، طراح موظف است از این گزینه استفاده کند.

برای روشن تر شدن مطلب فرض کنید می خواهیم از لوله ای به قطر 46 اینچ انشعاب بگیریم. همانطور که می دانید، برای انشعاب هایی با اندازۀ تا 22 اینچ (تقریباً نصف اندازۀ لولۀ اصلی) سه راهی کاهنده وجود دارد. پایین تر از این اندازه هم olet ها می توانند وظیفۀ انشعاب گیری را انجام دهند. پس در کجا از انشعاب گیری مستقیم استفاده می کنیم؟ پاسخ این است که برای انشعاب های با اندازۀ 10 تا 36 اینچ می توان بدون استفاده از زانویی یا olet انشعاب را مستقیم به لولۀ اصلی جوش داد و برای تقویت آن تنها باید از پوستۀ تقویت کننده (reinforcing pad) استفاده کرد که باعث صرفه جویی زیادی می شود. البته اندازه هایی که در اینجا ذکر شد مربوط به کلاس B01 (کربن استیل با ریتنگ 150 پوند) است و برای کلاس های مختلف این اعداد متفاوت خواهد بود.

لابد حالا می پرسید از کجا بدانیم که برای هر کلاس چه کار باید کرد؟ پاسخ این سوال در مدرک piping material class است که در مطالب پیشین به آن اشاره شد. در این مدرک برای کلاس های مختلف جداولی طراحی شده و نحوۀ انشعاب گیری در آنها مشخص شده است. جدول انشعابات مربوط به کلاس B01 از اسپک فاز 9و10 را از اینـــجا می توانید دانلود کنید.